27 Nisan 2009 Pazartesi

içimdeki ses

Ne diyon lan sen! Döverim bak seni! Kaçma lan gel buraya! Diyerek kovaladım o çocuğu. Çocuk dediysem ben de çocuğum. Lafın gelişi dedim. Aramızda 3 yaş fark vardı. Niye mi kovaladım? Orada adam akıllı top oynamaya çalışıyoruz, yaz tatilinin keyfini çıkarmaya çalışıyoruz abisine güvenip sataşıyor ibne. Normalde sakin biri olmama rağmen o an gözüm döndü. İlk defa birini dövecektim. Kararlıydım evet. Lise birinci sınıfta teşekkür belgesinin yanında bir de onur belgesi alarak kendini bile şaşırtan ben birini dövecektim.

Hızlı olduğumdan pek uzun sürmeyen kovalamacadan sonra yakaladım o ibneyi. Yatırdım yere sarsıyorum. Dakikalar öncesine kadar dövmekte karar kılan ben bir türlü vuramıyordum. Birkaç sarsmadan sonra ilk hafif darbeyi patlattım yüzünde. Sanırım ona gıdıklamak deniyordu. Vicdanım rahat bırakmıyordu beni. Def edemiyordum bir türlü. İçimdeki sesi durduramıyordum.

Kendi iç çatışmamdan sonra bir tane daha vurdum kafasına. Sanırım öncekinden daha sertti bu. Zaten vurduktan sonra pişman oldum. Çünkü abisi oradaydı. Ve yanında arkadaşları vardı. Bendeki de nasıl bi kararlılıksa abisinin ve abisinin arkadaşlarının yanında çocuğu kovaladım, yere yatırdım ve pataklamaya başladım. Nerede lan o onur belgesi alan lisedeki hocalarının sevgisini kazanan diğer öğrencilere örnek olarak gösterdiği Uğur. Gitmiş yerine serseri gelmiş. Yok o kadar da abartmayayım. Sonuçta hafiften pataklıyorum.

İşte tam o anda abisi olaya el koymaz mı. Valla koydu. İşin komik yanı bir süre izledikten sonra el koydu olaya. Belki de kardeşinin kendi başının çaresine bakabileceğini düşünerekten bekledi biraz. Kim bilir? Tam da üçüncü kez vuracaktım ki elim havada kaldı abisinin sesini duyunca. Kafamı çevirdim on metre ötede arkadaşlarıyla oturuyor ve bizi izliyor hepsi. “Yeter artık bırak çocuğu gel buraya” dedi içlerinden biri. Tabi o anda onur belgesi alan uğur geri döndü. Pısırıklaştım korkudan. Keşke içimdeki sesi dinleseydim diye söylenmeye başladım yine içimden. Yavaş yavaş ve ne yapacağımı, neler olacağını düşünerek yürüdüm. O yürüme anında ne yalan söyliyim hayatım film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti korkudan. Belki de şu amerikan filmlerini çok özendiğimden zorla geçirdim o şeridi gözlerimin önünden. Film bittikten sonra yüzü gözü kan içinde gördüm kendimi. Ve yanlarına vardııım.

Diz kapaklarım titreye titreye duruyorum karşılarında. Kendimi mülakatta gibi hissettim. Dört kişi oturmuş ben de onların karşısında ayakta dikilmişim. Ortada oturan ayağa kalktı ve bana beş karış tepeden tip tip bakmaya başladı. Kaşları çatıktı benim de masumdu. Bana baktı ben de ona baktım. O an birbirimize aşık olmadık tabi. Öyle bi anlatıyorum ki. Ağzını açtı ağır ağır. “Sen ne yaptığını sanıyorsun ha? Yazık değil mi kaç yaşında çocuğu pataklıyorsun. Ayıp lan ayıp!”diye yüzüme vurdu kelimelerini. Bu sert tavır üzerine elim ayağıma takıldı. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Sonraçaresizce açtım ağzımı “Yok abi şey ben aslında (korkudan ağızdan çıkan cümlenin başlangıç kelimeleri) çok da sert vurmuyordum. Hem gerçekten uyuz etti beni. Yoksa öyle saldırgan bi tip değilim”, dedim. Ağzımdan çıkana kendi kulağım bile inanmıyorken karşımdakinin inanmasını bekliyim beni pataklamamasını diliyordum. Uzun süre sessizlik oldu. Adam arkasına çocuğun abisine döndü.( ya bu arada adam dediğime bakmayın bildiğin 18 yaşlarında gençti. Ben küçük olduğumdan adam diye yer etmiş bilinçaltımda) sonra ağırdan bana döndü tekrar. Herhalde arkasını döndüğünde abisinden beni dövmek için onay aldı ki sert bir şekilde “ sen beni tanıyor musun dedi”. Ben de “yok abi tanımıyorum valla” dedim. Buna sinirlenmiş olsa gerek arkasını döndü vee: “this is spartauuaaaaa” diyerek tabanını göğsüme yapıştırıp hemen arkamdaki dipsiz kuyuya itti beni. Hehe tabi böyle olmadı. Ama buna yakındı olanlar. “benim adım gökhan çakıııır!” diye böğürdü. “Eyvah beni birazdan dövecek. Sonra da yiyecek ham yapacak” diye sayıklamaya başladım. Ama korktuğum olmadı neyse ki. Bunu dedi ve dinginleşerek şu sözlerle bitirdi sözlerini: ” şimdi git özür dile arkadaşından. Bi daha da o çocuğun kılına zarar verdiğini görmiyim. Bozuşuruz ona göre”

Bunun üzerine güldüm. Heyecanımı tam atamadım herhalde ki hala korkuyordum adamdan. Gerçi kim korkmaz o adamdan.” Peki abi bi daha olmaz söz” diye mülakat odasından ayrıldığım gibi gittim çocuğun yanına. Zıplayarak “mülakatı geçtim artık popstarım” demedim tabi. Gururuma yenik düştüm ve benden üç yaş küçük çocuğu yerden kaldırdığım gibi özür diledim. Bir daha olmayacağı konusunda söz verdim. O sırada abisi uzaktan özür dileme bölümünü dikkatle izliyordu. Birden yüzünde çok küçük bir tebessüm belirdi. Onu görünce sevinmeye başladım. Sevincimden de gülmeye başladım.

Ha sonrasında ne mi oldu? Hemen söyliyim. O patakladığım çocuk iki yıl sonrasına kadar benimle dalga geçti kendisine zarar gelmeyeceğine güvenerekten. Her gördüğünde sataşmaya devam etti. Ben de görmezden geldim her defasında. Ama içimdeki ses onu dövmemi söylüyordu her defasında.

2 yorum: